★Trzeci

     Serce biło mi jak oszalałe. Bałam się. Naprawdę się bałam, że on coś mi zrobi. To jest mój pierwszy raz od trzech lat kiedy idę sama w nocy z nieznajomym. Starałam się uspokoić, ale nie bardzo mi to wychodziło.
     - Gdzie mieszkasz? - Spytał Justin wlepiając we mnie te swoje piękne czekoladowe tęczówki.
     - Umm n-niedaleko stąd - zająkałam się.
     Szatyn mruknął coś pod nosem i dalej szliśmy w milczeniu, co było mi zdecydowanie na rękę.  Nie upłynęło więcej niż dwie minuty kiedy chłopak zaśmiał się cicho.
     - Naprawdę ci się podobam? - Spytał Justin z wielkim uśmiechem na twarzy.
     Moje oczy się rozszerzyły. On wciąż pamięta o tym nieudanym żarcie Lily, którego powiedziała podczas lunchu.
     - Eee, nie - powiedziałam cicho.
     - Coś mi się wydaje, że kłamiesz. Powiedz szczerze - odpowiedział zakręcając pasmo moich włosów wokół swojego palca.
     Mocno zacisnęłam powieki starając się uspokoić. Jestem tak bardzo blisko niego, a na dodatek on mnie dotyka. Proszę, niech to się nie dzieje naprawdę.
     - Co się stało? Coś złego powiedziałem? - Spytał chłopak zabierając swoje ręce z moich włosów.
     Chciałam jak najszybciej wrócić do domu i zaszyć się w swoim pokoju, więc przyśpieszyłam kroku nie sprawdzając czy chłopak też to zrobił. Robiłam głębokie wdechy i wydechy. Musiałam się uspokoić.
     - Nie uciekaj. Co się dzieje, proszę powiedz mi - usłyszałam głos Justina tuż za sobą. Nie odwracając się mruknęłam do niego że nic się nie dzieje i szłam dalej.
     - Zrobiłem coś złego? - Spytał chłopak zmartwionym głosem łapiąc mnie za ramiona.
     Tego było dla mnie dość. On mnie dotknął, trzymał swoje dłonie na moich ramionach, a ja stałam z spuszczoną głową i starałam się powstrzymywać łzy. Wszystko zaczęło mi się przypominać. Wszystkie wspomnienia, o których wciąż staram się zapomnieć pojawiły się przed moimi oczami.
     - P-puść mnie - wykrztusiłam z siebie.
     Podniosłam głowę do góry, aby spojrzeć na chłopaka i wtedy łzy zaczęły wypływać z moich oczu. Gdy Justin zobaczył moją minę natychmiast mnie puścił i otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale żadne słowa nie przeszły przez jego gardło.
     Nie czekając na jego reakcje ani sekundę dłużej zaczęłam biec w stronę domu. Płakałam tak bardzo, że słona ciecz zaczęła skapywać z moich policzków na bluzę. Jednak nie obchodziło mnie to jak wyglądam, nic mnie nie obchodziło. Jedyne co chciałam to jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju, otulić się ciepłym kocem i w spokoju płakać.
     Po chwili zobaczyłam swój dom. Odetchnęłam z ulgą i otarłam łzy. Przebiegłam na drugą stronę drogi, otworzyłam bramkę swojego domu i podeszłam do drzwi. Drżącymi rękami zaczęłam szukać kluczy w swojej torbie. Gdy je znalazłam i ich użyłam jeszcze raz otarłam łzy, które ciągle napływały i nacisnęłam klamkę.
     - Wróciłam - krzyknęłam, starając się brzmieć normalnie.
     Byłam pewna, że nie usłyszę żadnej odpowiedzi, ale zobaczyłam moją mamę wychodzącą z kuchni z uśmiechem na twarzy.
     - Córeczko - powiedziała do mnie, a uśmiech natychmiastowo zszedł z jej twarzy, gdy zobaczyła w jakim jestem stanie - Co się stało?
     Nie chciałam żeby widziała mnie taką całą zapłakaną, więc spuściłam głowę spoglądając na buty i zaczynając je ściągać.
     - Nic się nie stało - mruknęłam.
     Mama westchnęła cicho. Dobrze wiedziała, że jeśli nie chcę to nic nie powiem i jej prośby na nic się nie zdadzą.
     - Ale wiesz, że jeśli chciałabyś ze mną porozmawiać to zawsze z chęcią to zrobię? - Spytała.
     Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem prosto w jej twarz. Od kiedy ona się mną martwi i "zawsze z chęcią ze mną porozmawia". Ostatnim czasy w ogóle się mną nie interesowała, więc co za teatrzyka ona teraz odstawia.
     - Idę na górę - powiedziałam cicho i nie spoglądając na nią poszłam w stronę schodów.
     Otworzyłam drzwi od mojego pokoju, rzuciłam torbę pod łóżko i szybko na niego wyskoczyłam po czym przykryłam się kołdrą. Westchnęłam, a mały uśmiech pojawił się na mojej twarzy. W końcu mogę odpocząć po tym okropnym dniu. Nie chciałam zadręczać się myślami, więc wyszłam spod kołdry, wzięłam swoją piżamę i poszłam do łazienki.
     Niechętnie spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Myślałam, że wyglądam okropnie, ale było znacznie gorzej. Tusz rozmył mi się na całej twarzy, a oczy zrobiły się czerwone. Do tego moje brązowe włosy odstawały na wszystkie strony. Nie chciałam dłużej patrzeć na siebie, więc spuściłam wzrok, rozebrałam się i weszłam pod prysznic.
     Po skończeniu wszystkich wieczornych czynności, wyszłam z łazienki i poszłam do swojego pokoju. Byłam odprężona i odstresowana. Zapomniałam o wszystkim co się dziś stało i poszłam spać z uśmiechem na twarzy.
     Obudziłam się głośno dysząc. Znowu. Znowu miałam koszmar. Znowu miałam ten koszmar. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach.
     - Mam tego dość. Mam wszystkiego dość - szepnęłam do siebie.
     Starałam się uspokoić, ale nie potrafiłam. Wstałam z łóżka i czułam, jakby moje nogi były z waty. Wzięłam głęboki wdech i próbując być cicho, poszłam do łazienki. Zaświeciłam światło i natychmiast zacisnęłam powieki. Po kilku sekundach delikatnie je rozchyliłam przyzwyczajając się do jasnego światła. Mrugnęłam kilka razy i skierowałam się do umywalki. Pokręciłam pokrętłem w kranie czekając aż zimna woda zacznie z niego lecieć. Lekko nachyliłam się nad zlewem i zaczęłam pić.
     Od razu lepiej się poczułam, gdy skosztowałam zimnej wody. Za każdym razem, gdy mam koszmar muszę napić się czegoś. Pewnie to wydaje wam się głupie, ale cóż, mi picie wody pomaga.
     Po chwili znowu leżałam w łóżku starając się zasnąć. Przekręcałam się z boku na bok nie mogąc znaleźć sobie wygodnego miejsca. W końcu, nie zauważając kiedy, zasnęłam.
      - Pobudka, wstawaj - usłyszałam obcy głos i poczułam jak czyjeś ręce klepią mnie po policzkach.
     Otworzyłam oczy, ale to i tak w niczym mi nie pomogło bo wciąż widziałam ciemność. Chciałam zdjąć szmatę z moich oczu, ale uniemożliwiły mi to moje ręce, którymi nie mogłam ruszyć. Wtedy zorientowałam się gdzie jestem, a raczej, gdzie prawdopodobnie jestem. Łzy natychmiastowo zaczęły wypływać z moich oczu.
     - Nie rycz! - Krzyknął mężczyzna, który kilka minut wcześniej mnie obudził.
     Chciałam powiedzieć, żeby on mnie puścił, rozwiązał i zostawił, ale nie mogłam. Miałam zaklejone usta taśmą, przez co z moich ust wydobywały się krótkie stęki.
     - Nie rycz mi już tutaj, przecież niedługo wrócisz do domu. Oczywiście jeśli twoi nadziani rodzice zapłacą te pieniądze - Powiedział po czym zaczął się śmiać.
     Ciągle miałam nadzieję, że to się nie dzieje naprawdę. Albo śnię, albo ktoś z jakiegoś durnego programu telewizyjnego mnie wkręca. Pewnie za 3 sekundy się obudzę i będę leżała w swoim łóżku, albo zaraz ktoś odsłoni mi oczy i krzyknie "nabraliśmy cię!".
     - Ale jeszcze przed naszym rozstaniem się zabawimy - Ten człowiek mówił wciąż się śmiejąc.
     Co on, do cholery, ma na myśli. Zaczęłam się trząść i jeszcze bardziej płakać.
     - Uspokój się, to nie będzie bolało - szepnął do mojego ucha - No może troszkę - dodał i znów zaczął się przerażająco śmiać.
     Chwilę później poczułam obce dłonie rozpinające moją koszulę. Zaczęłam się wyrywać. Z całych sił ciągnęła swoje ręce w górę, żeby wyrwać je z zawiązanych lin.
     - Nie wierć się suko - potwór krzyknął i uderzył mnie w policzek.
     Nie zwracałam większej uwagi na bolące miejsce. Wyrywałam się i wierciłam byle tylko uciec z jego silnego uścisku.
     - Nawet nie próbuj się wyrywać, nie uda ci się, a ja i tak zrobię z tobą co tylko będę chciał. - Szepnął mi do ucha po czym zaczął się śmiać.
     Potwór zaczął znowu rozpinać moją koszulę, a gdy to zrobił jęknął i pocałował moją szyję. Jego obleśne ręce przesuwały się wzdłuż mojego ciała kierując się w stronę piersi.
     Nie miałam siły nawet się wyrywać. Jedyne co chciałam w tamtym momencie to umrzeć.
     - Jeste - Nagle usłyszałam że ktoś wszedł do pomieszczenia i potwór natychmiast się ode mnie odsunął.
     - Co ty kurwa robisz?! Zostaw ją w spokoju - Krzyknął ten sam chłopak.
     Trzęsłam się i zaczęłam ponownie wyrywać swoje ręce z zawiązanych na nich linach. Gdy to nic nie dało spróbowałam wyrwać swoje nogi. Odchyliłam się do tyłu i mocno kopnęłam nogami. Nagle zaczęłam czuć, że lecę do tyłu, a sekundę później spadłam z hukiem na podłogę. Moja głowa zaczęła strasznie boleć. Chciałam krzyczeć, ale nie potrafiłam. Czułam, że tracę przytomność a ostatnie co słyszałam to...
     - Amanda, obudź się! - Usłyszałam i natychmiast otworzyłam oczy ciężko dysząc.
     Rozglądnęłam się po pomieszczeniu zdając sobie sprawę, że jestem w swoim pokoju, a obok mnie siedzi Lily.
     - Z - znowu - powiedziałam do przyjaciółki i mocno się w nią wtuliłam.
     - Kochanie spokojnie - odpowiedziała delikatne glaszcząc mnie po plecach - To tylko zły sen, to tylko zły...- powtarzała mi to do czasu, aż się nie uspokoiłam.
     Wypłakiwałam się w jej ramię i mocno ją ściskałam. Lily jest jedyną osobą na świecie, która wie, co ten potwór mi zrobił. Nikomu innemu o tym nie powiedziałam. Było mi wstyd, że pozwoliłam aby cudze ręce znalazły się na moim ciele i nie miałam siły aby o tym mówić. Wszyscy myślą, że ta trójka porywaczy tylko przetrzymywała mnie związaną, a potem wypuściła.
     W końcu odsunęłam się od przyjaciółki i podciągnęłam nosem. Ta uśmiechnęła się lekko do mnie i poprawiła moje włosy.
     - Pora wstawać - zaśpiewała piskliwym tonem a ja się zaśmiałam.
     Powoli wyszlam z łóżka i powlokłam się do swojej szafy. Najpierw zaczęłam szukać jakiś spodni. Gdy znalazłam odpowiednie to założyłam je i spytałam Lily czy dobrze w nich wyglądam.
     - Wow, Justin na pewno padnie z wrażenia, gdy cię w nich zobaczy - stwierdziła z usmiechem na twarzy.
     Szybko odwróciłam się w stronę szafy starając się zachowywać normalnie. To Justin mnie wczoraj dotykał, to przez niego tak bardzo się bałam, to przez niego...
     - Co się stało? - Spytała lekko przerażona Li i złapała moje ramiona odwracając mnie do niej.
     Popatrzyłam na nią ze łzami w oczach, a ona otworzyła usta i nie wiedziała co powiedzieć. Wzięłam głęboki wdech i postanowiłam, że opowiem jej o wszystkim co stało się dzień wcześniej.
     - Wczoraj, gdy poszłam na siłownię, spotkałam Justina...- zaczęłam mówić cichym głosem.
     Lily rozumiała mnie jak nikt inny. Jest jedyną osobą na świecie, której tak bardo ufam. Poznałam ją tydzień po przeprowadzce do Toronto i właśnie wtedy pierwszy raz, od czasu porwania, się uśmiechnęłam.
     Gdy opowiadałam to przyjaciółka lekko pocierała moje ramię, a gdy skończyłam mówić, mocno mnie przytuliła.
     - Amy, Amy - westchnęła - Musisz nauczyć się ufać. Minęło tyle czasu... To co było już nie wróci. Nigdy. Rozumiesz? - Powiedziała spoglądając w moje oczy.
    Wzruszyłam ramionami i cicho podciągnęłam nosem. Mimo tego co przyjaciółka mi powiedziała wciąż boję się, że to wszystko kiedyś powróci.
     - Może i nie znam Justina, ale wydaje się być miłym chłopakiem. Jeśli jemu zaufasz to później nie będziesz się bała ufać innym ludziom. Pomyśl o tym. Proszę - powiedziała i między nami zapanowała cisza.
     Przetwarzałam wszystkie słowa Lily w swojej głównie. Może ona ma rację? Może powinnam nie bać się, że Justin mi coś zrobi tylko mu zaufać?
     - Spróbuję - powiedziałam zachrypniętym głosem.
     Przyjaciółka od razu się uśmiechnęła, a ja zaraz zrobiłam to samo.
     Dwie godziny później miałam znacznie lepszy humor. Siedziałam z Lily pod naszą klasą od angielskiego i planowałyśmy weekend.
     - Mam ochotę na wycieczkę rowerową, co ty na - nie dane mi było dokończyć, bo przyjaciółka mi przerwała.
     - Justin tam jest - krzyknęła szepcząc.
     Moje serce zaczęło bić szybciej. Sama nie wiem czemu. Boję się, że po moim wczorajszym zachowaniu chłopak uważa mnie za idiotkę. Popatrzyłam w prawą stronę i faktycznie stał tam Justin. Otwierał swoją szafkę, a przez to, że stał tyłem nie widział nas.
     - Chodźmy z nim porozmawiać - powiedziała Lily wstając i ciągnąc mnie za rękę.
     Nie chciałam do niego iść. Po pierwsze on widział jak płaczę, a po drugie, nie. Po prostu nie chce tam iść.
     - Proszę Amy, nie bądź taka, chodź do niego - zrobiła minę szczeniaczka, a ja w końcu się ugięłam.
     Powoli wstałam, a na jej twarzy pojawił się triumfalny uśmiech. Wzięłam głęboki wdech i poszłam za przyjaciółką.
     - Cześć Justin - powiedziała wesołym głosem.
     Chłopak popatrzył na nią przez ramię, rozszerzył oczy i szybko się do nas odwrócił.
     - Amanda - powiedział i zaczął się we mnie wpatrywać.
     Opuściłam głowę i zaczęłam gapić się na swoje buty. Czy mogę teraz zapaść się pod ziemię? Proszę.
     - Ty...ty wczoraj...- widać było, że chcial coś powiedzieć, ale nie mógł się wysłowić.
     - To może ja zostawię was samych - przerwała mu Lily i zaczęła odchodzić.
     - Nie! - krzyknęłam i oboje popatrzyli się na mnie z lekki przerażeniem w oczach.
     - Eee, to znaczy - musiałam coś wymyślić, ale nie do końca wiedzialam co.
     - Tak, wiem. Mam twój zeszyt od angielskiego. Nie martw się, później ci go oddam - skłamała przyjaciółka ratując mnie z niezręcznej sytuacji.
     Usmiechnęłam się do niej, a ona lekko ścisnęła moją dłoń i odeszła. Wtedy zostałam sama z Justinem. Tak, wiem. Byliśmy na korytarzu szkolnym, a wokół nas było mnóstwo uczniów, ale nie było ze mną Lily.
     - Przepraszam za wczoraj - zaczął chłopak.
     Spojrzałam na niego i widziałam smutek w jego oczach. Stał tak przede mną i wpatrywał się we mnie. Co miałam zrobić?
     - Eee, nie masz za co przepraszać - wydukałam.
     - Mam za co. Przeze mnie płakałaś. Przepraszam, naprawdę cię przepraszam.
     - Nie mówmy już nigdy o wczorajszym dniu, okej? Może zaczniemy wszystko od nowa? - spytałam i zagryzłam dolną wargę.
     Zauważyłam lekki uśmiech na twarzy chłopaka i sama miałam ochotę uśmiechać się od ucha do ucha. W końcu pokonałam swoje słabości. W końcu zrobiłam postęp i naprawdę postanowiłam zaufać szatynowi.
     - W takim razie, jestem Justin Bieber, miło mi cię poznać - powiedział chłopak i podał mi rękę.
     - A ja Amanda Steele - zaśmiałam się i lekko ścisnęłam jego rękę.
     - A czy... Czy mogę cię teraz przytulić? - Spytał chłopak z nadzieją w głosie.
     Z lekkim wahaniem skinęłam głową. Justin delikatne objął moje ramiona, a ja mocno ścisnęłam go w pasie.
     Pierwszy raz od trzech lat przytulam nieznajomego chłopaka i muszę przyznać, że strasznie mi się to podoba.



~~


I jak wrażenia po trzecim rozdziale? Piszcie w komentarzach co myślicie. Jestem strasznie ciekawa czy wam sie podoba.
Rozdział dodaję na szybko, bo caly dzien jestem czymś zajęta. Jak będę mieć czas to sprawdzę i poprawię błędy.
Życzę wam wszystkim wesołych i pogodnych świąt Bożego Narodzenia. Żeby uśmiech nigdy nie schodził z waszych twarzy, a szczęście was nie opuszczało.



@dimnesss