★Czwarty

     Tą wspaniałą chwilę między mną, a Justinem przerwał dzwonek na lekcje.

     - Tylko nie to - jęknął chłopak mocnej mnie ściskając.

     Cicho westchnęłam i chciałam się od niego odsunąć, ale poczułam, że nie mogę. Zaśmiałam się.

     - Czy możesz mnie puścić? Zgniatasz mnie, a na dodatek zaraz będziemy spóźnieni.

     - Nie chcę iść na lekcje, wolę ciebie przytulać - powiedział tym swoim idealnym głosem, a ja poczułam jak moje policzki zalewa ogromny rumieniec. No co? Nie wińcie mnie. Justin jest strasznie słodki. 

     - Ktoś tu się rumieni - chłopak wymruczał do mojego ucha.

     - Przestań - zapiszczałam.

     - Co ja robię? - spytał z udawaną niewiedzą w głosie.

     Lekko odsunęłam się od niego, przez co byliśmy przytuleni patrząc sobie prosto w oczy. Spojrzałam na niego spod przymrużonych powiek, jakbym chciała powiedzieć ,,Nie rób ze mnie idiotki", a ten tylko zaczął się śmiać. Dzięki temu, że poluźnił uścisk szybko wyplątałam się z jego umięśnionych ramion.

     - Ha! - Zawołałam, dając mu znać, kto teraz jest górą.

     Justin zrobił minę smutnego szczeniaczka i położył prawą dłoń na swoje serce.

     - Czuję się odrzucony. To bolało. Tutaj - powiedział ze smutkiem w głosie.

     Ten chłopak to naprawdę dobry aktor.

     - Steele! Bieber! Co wy tutaj robicie? Jest 5 minut po dzwonku, szybko marsz do klas! - Krzyknął nauczyciel historii, który ni stąd ni zowąd stał trzy kroki za mną.

     Pan Rogers znany był z tego, że często przyłapywał uczniów na wagarach. Nie wiem jak, ale pamiętał nazwisko każdej osoby w tej szkole. Nie był zbyt miłym nauczycielem, czego mogłam doświadczyć bo uczył mnie historii.

     - Tak, m-my już idziemy - zająkałam się i nerwowo spojrzałam na Justina. 

     Chłopak puścił mi oczko i słodko, powiedziałabym nawet, że za słodko, uśmiechnął się do nauczyciela po czym zaczął odchodzić w stronę swojej klasy. Chciałam jak najszybciej stamtąd pójść więc poprawiłam swoją bluzke i poszłam na drugie piętro, gdzie trwała właśnie lekcja chemii. Drugi dzień szkoły, a ja już jestem spóźniona na pierwszą lekcję.  

      Zaśmiałam się, ale natychmiast przestałam kiedy poczułam, że ktoś za mną stanął i objął mnie w talii.

     - Ciii, to tylko ja - szepnął TEN głos do mojego ucha. Justin.  - Nie chciałem mówić tego przy tym starym, zmarszczonym gościu, ale wiesz co? Ślicznie pachniesz.

     Cały dzień chodziłam z wielkim uśmiechem na twarzy. Po tym jak opowiedziałam o wszystkim Lily stwierdziła, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Tak, ona dalej ma w głowie głupi plan zeswatania mnie z Justinem. 

     - Hej, Lils. Gdzie teraz idziesz? - spytałam przyjaciółkę, kiedy byłyśmy już po lekcjach.

     - Serio chcesz wiedzieć?

     Dziewczyna jakoś dziwnie się zachowywała. Rozmawiała ze mną nie patrząc mi w oczy, ani nie uśmiechając się, jak to ma w zwyczaju. Zaczęłam się denerwować. Chciałam znać odpowiedź, więc pokiwałam głową i czekałam na to co mi powie.

     - Wiem, że zawsze śmiałyśmy się z nich. Każda z nich jest tylko głupiutką i słodką blondynką. Pamiętam, jak kiedyś przysięgłyśmy sobie, że nigdy nie zaczniemy tego ćwiczyć, ale...

     - Wyduś to w końcu z siebie bo zaczynam się denerwować - powiedziałam przerywając jej.

     - Okej - odpowiedziała dziewczyna spoglądając na mnie - Chce zostać cheerleaderką - moje oczy rozszerzyły się -...i idę dziś na pierwszy trening.

     Czy Lily Scott właśnie powiedziała, że będzie cheerleaderką. Może się przesłyszałam. Nie no, musiałam się przesłyszeć. Przecież ona zawsze krytykowała wszystkie szkolne cheerleaderki, a nawet ten sport. 

     - S- serio? - wykrztusiłam z siebie.

     Pokiwała głową z wielkim uśmiechem na twarzy. 

     - I pomyślałam, że może pójdziemy tam razem. No wiesz, we dwójkę zawsze raźniej.

     - Nie wierzę, że jestem tu z tobą. Przysięgam, że kiedyś cię zabiję.

     Byłam w szatni i przebierałam się w strój, który przed chwilą dostałam. Po tym jak Lily zaczęła mnie namawiać, nie potrafiłam jej odmówić. Ta dziewczyna niestety ma dar przekonywania. 

     - Spodoba ci się, zobaczysz - odpowiedziała wesołym głosem.

     Przewróciłam oczami i kontynuowałam przebieranie się. Po jaką cholerę ja się na to zgodziłam i dlaczego Li tak nagle chce dołączyć do tej drużyny. Jedynym plus w tym całym naborze do szkolnych cheerleaderek jest tym, że większość dziewczyn, to pierwszoroczniaki. Nie ma tu tych suk, które dawniej należały do elity szkoły. Na moje szczęście wszystkie w tamtym roku skończyły tą szkołę.

     - Teraz Jackson...

     - Tak - krzyknęłam przerywając przyjaciółce - Już wiem dlaczego nagle zmieniłaś decyzję o zostaniu cheerleaderką.

     - Jackson tak słodko mnie namawiał i nie miałam serca mu odmówić - odpowiedziała rumieniąc się.

     - Skądś to znam - zaśmiałam się. 

     - Wszystkie dziewczyny na salę! - krzyknęła trenerka.

     Szybko poprawiłam swoją spódnicę i wyszłam z szatni. Mam nadzieję, że nie dostanę się do tej drużyny. Przyszłam tu tylko dla Li, ale nie chcę być tu ani minuty dłużej.

     - Nazywam się Morgan Gwen i dziś przeprowadzę z wami nabór do szkolnej drużyny cheerleaderek. - powiedziała nauczycielka, gdy wszystkie ochotniczki znalazły się już na sali - Okej, na samym początku musicie się rozgrzać. Włączę wam jakąś muzykę, a wy zaczynajcie - dodała i poszła w stronę wielkich głośników.

     Pani Gwen wyglądała na kobietę po trzydziestce. Miała proste jasno-brązowe włosy, sięgające jej do ramion. Na twarzy ciągle gościł ten jej poważny wyraz twarzy. Na stopach miała założone biało-czerwone adidasy, a do tego dresowe spodnie i czerwoną bluzkę na krótki rękaw.

     Zaczęłam rozciąganie, przedtem posyłając Lily mordercze spojrzenie. Najpierw schyliłam się do podłogi mając obie nogi proste. Później rozciągnęłam trochę ręce, a na końcu zrobiłam kilka podskoków. Jestem dosyć rozciągnięta, dzięki mojemu codziennemu ćwiczeniu, więc nie musiałam się dziś zbytnio męczyć.

     - Teraz czas na pierwszy układ. Pokażę wam co i jak, a potem wy same zatańczycie - zawołała trenerka i od razu zaczęła tańczyć.

     Byłam wręcz przerażona. Nie zapamiętałam żadnego kroku i każdy wydawał mi się strasznie trudny. Zresztą nie tylko mi. Większość dziewczyn stojących wokół mnie miała krzywe uśmieszki przyklejone do twarzy. Jedne ruszały rękami jakby starały się powtórzyć niektóre kroki, a inne były blisko płaczu. Myślę, że należałam do tej trzeciej grupy, która stała i miała ochotę jak najszybciej stamtąd uciec.

     Byłam dosyć daleko od pani Gwen, ale blisko do drzwi wejściowych. Wpadłam na pewnien pomysł. Zaczęłam robić malutkie kroczki w tył. No co? Nie chciałam być tam ani minuty dłużej, więc chciałam stamtąd wyjść. 

     Jeden krok, drugi krok, trzeci krok, nikt nie zorientował się, że zaczęłam odchodzić, więc odwróciłam się i zaczęłam biec na palcach. To znaczy chciałam biec, ale wpadłam w czyjąś klatkę piersiową. Cała się spięłam i powoli spojrzałam tej osobie w oczy.

     - Cześć Amy - odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam czekoladowe tęczówki Justina i usłyszałam jego głos.

     - Hej - szepnęłam do niego.

     - Co robisz? - powiedział śmiejąc się cicho.

     - Eee, wychodzę stąd.

     Chłopak odsunął się ode mnie i zaczął mi się przyglądać. On mnie właśnie obczaja! Zrobiłam się cała czerwona i nerwowo spojrzałam w tył. Nikt nie zorientował się, że odeszłam więc uśmiechnęłam się pod nosem i znowu spojrzałam na szatyna.

     - Pasuje ci ten strój - szepnął, po czym zaczął zabawnie poruszać brwiami.

     - Oh, zamknij się. Muszę stąd jak najszybciej wyjść, zanim ktoś mnie przyła...

     - A panienka przyszła na zajęcia czy pogaduchy z kolegą? - krzyknęła surowym tonem trenerka.

     Ups. Chyba jednak zostałam przyłapana. Posłałam Justinowi krzywy uśmiech i odwróciłam się w stronę pani Gwen.

     - Przepraszam.

     - Robimy dziesięcio-minutową przerwę, a potem zatańczycie ten układ jeszcze raz i wybiorę 12 dziewczyn do drużyny - zawołała pani Morgan.

     Ledwo łapałam oddech, a nabór jeszcze się nie skończył. Po tym, jak zostałam przyłapana na rozmowie z Justinem, wróciłam na swoje miejsce i starałam się normalnie zachowywać. Na szczęście pani Morgan stwierdziła, że nie ma czasu aby teraz czytać regulamin i od razu zaczęła kontynuować układ. Jedyne czego nie mogłam znieść to wzroku wszystkich dziewczyn oraz ich krzywych uśmiechów. Nie wiem o co im chodziło, ale to było strasznie denerwujące.

     - Amy patrz - powiedziała Lily wskazując na trybuny. Przeczesałam wzrokiem wszystkie puste krzesełka, aż znalazłam Justina.

     Zaraz, zaraz. Co?! Justina?! Co on tutaj robi? Mam nadzieję, że nie siedział tu przez cały czas. O cholera, a co jeśli siedział i widział jak się błaźnię. 

     Moją rozmowę ze samą sobą przerwała Lily, która szturchała mnie w bok i kazała iść do niego. Z lekką niechęcią odwróciłam się i zaczęłam wychodzić na górę trybun, gdzie siedział szatyn.

     Nie to, że nie chciałam do niego iść, bo naprawdę chciałam. Nie wiem tylko o czym mam z nim rozmawiać. Nie spytam przecież jak podoba mu się dzisiejsza pogoda, ani nie chcę rozmawiać o moim marnym tańcu. Więc o czym mam gadać? No właśnie.

     - Cześć tancerko - zaśmiał się Justin, kiedy byłam już blisko niego.

     Zrobiłam się cała czerwona, więc spuściłam głowę i usiadłam na krzesełku obok niego.

     - Jestem tak strasznie zmęczona, a ty jeszcze mi dokuczasz - powiedziałam i wydęłam dolną wargę.

     - Przepraszam? - odpowiedział słodkim głosem.

     Zmrużyłam oczy i spojrzałam na niego posyłając mu groźne spojrzenie.

     - Jesteś taka słodka, gdy chcesz udawać złą - zaśmiał się szatyn.

     Czy Justin może przestać mnie komplementować? Szczerze powiedziawszy nie jestem do tego przyzwyczajona. On mnie ciągle zawstydza!

     - Okej, widzę że mój urok osobisty cię nie przekonuje...Co powiesz na to, że zrobię ci coś w czym jestem mistrzem? - spytał z chytrym uśmieszkiem.

     - A mianowicie? - powiedziałam zachrypniętym głosem i po chwili cicho chrząknęłam.

     - Niespodzianka - szepnął do mi ucha, a moje ciało przeszedł dreszcz.

     Chłopak wyciągnął ręce do przodu, napinając wszystkie mięśnie, po czym kazał mi się odwrócić.

     - Ale po co? - spytałam, gdy siedziałam do niego tyłem.

     Trochę się stresowałam. Co on zamierzał zrobić?

     Po chwili poczułam jego ręce na swoim ramionach. Był dosyć delikatny i zaczął mnie masować. Cała się spięłam i mocno zacisnęłam swoje powieki.

     - C-co ty robisz ? - wykrztusiłam z siebie.

     - Masaż. Cii, rozluźnij się - powiedział cichym głosem.

     Starałam się. Naprawdę starałam się rozluźnić, ale zupełnie nie potrafiłam. Odskoczyłam od niego i zaczęłam ciężko dyszeć. Wciąż byłam odwrócona do niego plecami, więc chłopak nie widział mojej twarzy, ani ja jego. 

     - Cholera, przepraszam - powiedział. 

     Odwróciłam się do niego i spojrzałam mu w oczy. Widać było, że jest trochę zmieszany. W sumie to nie dziwię mu się. Nie na co dzień ma kontakt z taką idiotką jaką jestem ja.

     - To ja powinnam cię przeprosić i eee.

     Spuściłam głowę i zaczęłam wpatrywać się w moje paznokcie. Nie wiedziałam co powiedzieć, ani tym bardziej  zrobić.

     - Jesteś cała roztrzęsiona - stwierdził i schylił się po coś do swojego plecaka - Napij się - powiedział podając mi odkręconą butelkę wody.

     Niepewnie ją wzięłam i drżącymi rękami przełożyłam do ust. Wzięłam kilka łyków i cicho odetchnęłam z ulgą.

     - Dziękuję - szepnęłam do niego po czym zamknęłam oczy i starałam się uspokoić.

     - Koniec przerwy! Wszystkie dziewczyny w tej chwili mają tu przyjść! - krzyknęła pani Gwen.

     Trenerka tak bardzo mnie przestraszyła, że podskoczyłam na krzesełku i rozlałam na siebie wodę.

     Przeklęłam w myślach i spojrzałam w dół na swoje nogi. Oblałam swoją spódnicę, a dzięki jej jasnemu kolorowi było to bardzo widoczne. Jakby tego było mało woda znalazła się nawet w moich majtkach.

     Popatrzyłam na szatyna, który zaczął się śmiać i natychmiast przełożyłam rękę do swoich ust. 

     - O matko.

     Justin miał wielką, mokrą plamę na swoim kroczu i na dolnej części swojej bluzki.

     - Wyglądamy jakbyśmy się zesikali.

~~

Co sądzicie o relacji Justina i Amy? Czyż Justin nie jest słodki?

Strasznie wam dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. Przysięgam, że jeśli ten też będziecie tak chętnie komentować to piąty i dłuższy rozdział pojawi się w przeciągu czterech/pięciu dni, a nie tak jak zawsze w ciągu sześciu.

Wszystkie wasze opinie motywują mnie do dalszego pisania, dlatego jeszcze raz wam dziękuję. Niezmiernie się cieszę, że podoba wam się to opowiadanie. A tak jak już pisałam, DOPIERO SIĘ ROZKRĘCAM.

Mam nadzieję, że wszyscy mieli udane święta, a teraz życzę wam udanego sylwestra. Kolejny rozdział dodam w przyszłym roku, więc

Do zobaczenia za rok @dimnesss