Prolog

-Ma-mamo pomóż mi. J-ja zostałam porwana - płakałam, mówiąc do telefonu przyłożonego do mojego ucha.
-Córeczko, o czym ty mówisz,Matko Boska, powiedz że ty żartujesz, kto cię porwał, coś ci zrobili, gdzie jesteś... - pytała rozhisteryzowanym głosem moja mama
Siedzę tu już kilkanaście godzin. Ciągle płaczę i się trzęsę. Nie wiem jak się tu znalazłam, nie wiem kim są ludzie, którzy mnie porwali, wiem tylko, że uprowadzili mnie, aby zażądać okupu od moich rodziców. Powiedzieli, że nic mi nie zrobią jeśli nie będę niczego próbować. Nawet jeśli bym chciała to nie ucieknę, bo jak? Jestem przywiązana do krzesła, moje ręce i nogi są związane, na oczach mam jaką chustkę, a na dodatek wszystko mnie boli.
-Okup - szepnął ten obrzydliwy głos do mojego ucha
Zanim zadzwonili do mojej mamy, wszystko mi opowiedzieli. Muszę jej powiedzieć, że jeśli zapłaci za mnie okup to będę mogła wrócić do domu.
-Mamo, o-oni chcą pięćset tysięcy - powiedziałam wciąż szlochając - masz zostawić te pieniądze jutro w Central Parku i pozwolą mi wrócić do domu, ty-tylko nie idź na p-policję bo inaczej mnie z-za-zabiją. 
Poczułam czyjąś dłoń głaszczącą mnie po głowie i usłyszałam głos mojego taty szepczący "to tylko zły sen".
Tak, to był znowu "tylko zły sen", a raczej koszmar który przydarzył mi się cztery miesiące temu. Aktualnie jestem z rodzicami w drodze do Kanady, gdzie mam zapomnieć o wszystkim i zacząć żyć od nowa, jeśli to w ogóle możliwe.

"Nie możesz zmienić przeszłości, ale przeszłość zaw­sze pow­ra­ca, żeby zmienić Ciebie."

~~

Cześć wszystkim. Zaczęłam pisać opowiadanie o Justinie i Amandzie i mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Piszcie w komentarzach co sądzicie o prologu. Jeśli ktokolwiek chce żebym informowała go o rozdziałach to wpiszcie swój username w zakładce INFORMOWANI.
Wesołych Mikołajek!

@dimnesss